تشخیص اوتیسم در سنین مختلف
تشخیص اختلال اوتیسم در کودکان بالغ و نوجوانان
والدین و معلمین اغلب علائم اختلال اوتیسم را در کودکان بالغ و نوجوانانی که دوران مدرسه را سپری می کنند، شناسایی می کنند؛ سپس تیم ویژه آموزشی مدرسه طرز رفتار این کودکان را ارزیابی می کند.
ممکن است این تیم ارزیابی اولیه را انجام دهد؛ سپس توصیه نماید که این کودکان به پزشک مربوطه و یا پزشکانی که در زمینه انجام تست های تکمیلی ASD تخصص دارند، مراجعه نمایند.
ممکن است والدین این کودکان درباره اختلالات اجتماعی آن ها با متخصصین صحبت کنند؛ اختلالاتی همچون مشکل در ایجاد روابط ظریف و نامحسوس. منظور از “روابط ظریف و نامحسوس”، مشکل در درک تن صدا، حالات چهره و یا زبان بدن است.
ممکن است کودکان بالغ و نوجوانان در تشخیص نوع کلام، شوخی طبعی و یا طعنه و کنایه اطرافیان دچار مشکل شوند. ممکن است والدین متوجه این موضوع شوند که کودکشان براحتی نمی تواند با همسالان خود رابطه دوستی برقرار کند.
تشخیص اختلال اوتیسم در بزرگسالان
تشخیص اختلال ASD در بزرگسالان نسبت به تشخیص آن در کودکان بسیار دشوارتر است. بروز برخی علائم این اختلال در بزرگسالان می تواند با علائم سایر اختلالات سلامت روان مشترک باشد؛ اختلالاتی همچون اضطراب و تشویش و یا اختلال بیش فعالی یا کمبود توجه (ADHD) .
افراد بزرگسالی که متوجه علائم و نشانه های اوتیسم در خود می شوند می بایست با پزشک مشورت نمایند. همچنین از وی بخواهند که آزمون ارزیابی ASD را روی آن ها انجام دهد.
با این که “تست ASD برای بزرگسالان” مورد بررسی قرار گرفته و شسته و رفته است، لیکن می توان این افراد را به روان شناس عصب شناختی، روان شناس و یا روان پزشکی که در زمینه اختلال اوتیسم تجربه کافی دارد، ارجاع داد.
پزشک متخصص درباره نکات رفتاری ذیل از بیمار سوالاتی خواهد پرسید:
- رفتار و حرکت تکراری
- علایق محدود
اطلاعات درباره پیشینه رشد فرد بزرگسال (جدول رشد وی در کودکی) کمک شایانی در تشخیص صحیح این اختلال می نماید؛ بنابراین ممکن است در تست ارزیابی ASD وی، با والدین و یا سایر اعضای خانواده اش مصاحبه بعمل آید.
تشخیص صحیح اختلال اوتیسم در فرد بزرگسال می تواند به شناخت مشکلات گذشته، شناسایی توانایی های وی و دریافت کمک بجا و صحیح جهت درمان کمک بزرگی نماید.
امروزه مطالعاتی در حال انجام است که در زمینه بهبود عملکرد این افراد حمایت هایی را ارائه می دهد. و نیز اطلاعاتی درباره ائتلاف اجتماع جوانان و بزرگسالان مبتلا به اوتیسم فراهم می آورد.
تغییراتی در تشخیص اختلال اوتیسم
در سال 2013، نسخه ویرایش شده “کتابچه راهنمای آماری و شناختی اختلالات ذهنی (DSM)” منتشر شد. این نسخه روش طبقه بندی و تشخیص اختلال اوتیسم را تغییر داد. با بکارگیری نسخه پیشین DSM، افراد مبتلا به اوتیسم تنها با یکی از چندین وضعیت مجزای این اختلال شناخته می شدند:
- اختلال اوتیستیک
- اختلال رشد فراگیر که در غیر این صورت مشخص نیست. (PDD-NOS)
در نسخه اخیر DSM (DSM-5)، این وضعیت های مجزا با یکدیگر ترکیب می شوند که این امر، تشخیص “اختلال طیف اوتیسم” نامیده می شود. با بکارگیری نسخه DSM-5 این راهنما، افرادی که قبلا سندروم آسپرگر در آن ها تشخیص داده شده، اکنون بعنوان فرد مبتلا به اختلال طیف اوتیسم شناسایی می شوند.
با این که تشخیص “رسمی” ASD تغییر یافته است، لیکن جهت توصیف یک فرد و یا شناسایی وی در گروه همسالانش، مشکلی با بکارگیری عباراتی همچون سندروم آسپرگر بوجود نمی آید.
انواع درمان اختلال اوتیسم
درمان اختلال ASD می بایست به محض تشخیص آن در فرد بیمار شروع شود. درمان اولیه اوتیسم بسیار مهم است چرا که مراقبت مناسب می تواند مشکلات فردی را کاهش دهد؛ در حالی که مهارت های جدیدی به آن ها آموزش داده و از توانایی های آن ها حداکثر استفاده می شود.
طیف گسترده مسائلی که افراد مبتلا به اوتیسم با آن مواجه می شوند بدین معناست که هنوز بهترین درمان برای ASD وجود ندارد. مراجعه به پزشک و یا مرکز سلامتی باتجربه و همکاری با آن ها، بخش مهمی از پروسه برنامه درمانی صحیح است.
تجویز دارو
ممکن است پزشک جهت درمان برخی علائم رایج در اوتیسم، دارو تجویز نماید. با مصرف دارو، ممکن است فرد مبتلا به اختلال ASD در موارد ذیل مشکلات کمتری داشته باشد:
- تحریک پذیری
- پسرفت
- بروز رفتار و حرکات تکراری
- بیش فعالی
- اختلال در توجه به مسائل
- اضطراب و افسردگی
درمان رفتاری، روان شناسی و آموزشی
ممکن است افراد مبتلا به اختلال اوتیسم به پزشک متخصص در زمینه درمان رفتاری، روان شناسی، آموزشی و یا مهارتی ارجاع داده شود. عموما این برنامه ها ساختار یافته و متمرکز بوده و ممکن است والدین، خواهر و برادر و یا سایر اعضای خانواده نیز درگیر آن شوند.
این برنامه ها در زمینه های زیر به افراد اوتیسمی کمک می کند:
- یادگیری مهارت های زندگی که لازمه زندگی مستقل هستند.
- کاهش رفتار های چالش برانگیز
- افزایش و یا بوجود آوردن توانایی ها
- یادگیری مهارت های اجتماعی، ارتباطی و زبانی
معمولا چه زمانی کودکان علائم اوتیسم را از خود بروز می دهند؟
علائم رفتاری اختلال اوتیسم اغلب در اوائل رشد کودک بروز پیدا می کنند.
بسیاری از کودکان در سن 18 – 12 ماهگی و یا حتی زودتر علائم ASD را از خو نشان می دهند.
برخی از علائم اولیه اوتیسم عبارتند از :
- در برقراری ارتباط چشمی مشکل دارند.
- نسبت به خواندن نامشان، عکس العملی نشان نمی دهند.
- نمی توانند نگاه شخص دیگر به یک جسم و یا حتی انگشت اشاره وی بسوی آن جسم را دنبال کنند. (قادر به برقراری توجه مشترک به چیزی نیستند).
- در تاتر بازی کردن و انجام بازی های تقلیدی، مهارت ضعیفی دارند.
- در برقراری ارتباط غیر کلامی مشکل دارند.
بسیاری از والدین نسبت به این علائم اولیه اوتیسم آگاهی ندارند؛ و تا زمانی که کودکشان در سن معمول شروع به صحبت نکند، به اوتیسم فکر نمی کنند.
اکثر کودکان اوتیسمی پس از سه سالگی این اختلال در آن ها شناسایی می شود؛ با اینکه مراکز درمانی اغلب می توانند اختلالات رشدی را قبل از این سن در کودک مشاهده کنند.
تحقیقات نشان می دهد که شناسایی زودهنگام و درمان اولیه این اختلال، شرایط بیمار را تا حد زیادی بهبود می بخشد. بنابراین شناسایی علائم در سنین کودکی از اهمیت بسزایی برخوردار است.
پسرفت
برخی کودکان اوتیسمی پسرفت می کنند؛ یعنی از مهارت های زبانی، اجتماعی و یا بازی هایی که تاکنون یاد گرفته اند، دیگر استفاده نمی کنند. این پسرفت ممکن است بین سن یک تا دو سالگی اتفاق بیفتد.
ممکن است این علامت در زمینه برخی رفتار های اجتماعی همچون نگاه به صورت دیگران و یا لبخند زدن، زودتر اتفاق بیفتد. محققان دلیل این که کودکان تمایل به پسرفت دارند یا طی اختلال اوتیسم پسرفت می کنند را نمی دانند.
سایر علائم اولیه اختلال اوتیسم
همچنین ممکن است برخی علائم بیولوژیکی ASD در کودکان مبتلا دیده شود. مطالعات اخیر نشان می دهد که :
- فعالیت، ساختار و ارتباطات مغز کودکان مبتلا به اوتیسم بسیار منحصر بفرد است؛ حتی در سنین پایین.
- رشد مغزی کودکان مبتلا به اوتیسم حتی در سن 6 ماهگی نیز نسبت به سایر کودکان متفاوت است.
محقق و مترجم : عطیه فضلی
منبع :
https://www.nimh.nih.gov/health/topics/autism-spectrum-disorders-asd/index.shtml
https://www.nichd.nih.gov/health/topics/autism/conditioninfo/symptoms-appear
